زمانی را فرض کنید که یک هدف و نتیجه ای مد نظر ماست ؛ راهی به سوی این نتیجه پیش می گیریم؛ منابع و قوا و استعدادهای خود را بسیج می کنیم اما در نهایت به آن نتیجه دلخواه نمیرسیم؛ شکست همین نتیجه نامطلوب ماست . 
رویکرد منطقی ما به شکست ، با چنین تفسیری چه می تواند باشد؟
بیایید صورت مسئله را ساده ببینیم؛ راهی را رفتم به مقصدم نرسیدم؟ حالا بهتر است چه کنم؟ 
و جواب ساده آن: بهتر است راه دیگری را بیابم و بیازمایم. 
بله به همین سادگی… البته که شاید انجام دادنش به اندازه گفتنش ساده نباشد. 

چه شد که تفسیر ما از شکست به یک معنای چند بعدی و پیچیده تبدیل شد؟

چه شد که به جای ساختن یا یافتن راهی جدید، انتخابمان شد اجتناب از تجربه های نو ؟ چه شد که شکست و نرسیدن به هدف و مقصدمان را رسوایی تعریف کردیم و برای فرار از این رسوایی خودساخته، پس از آن مقصد و حتی سمت و سوی ماجرا را باز گذاشتیم که هرگز معلوم نباشد که رسیده ایم یا نرسیده ایم؛ و به دلیل کمال طلبی افراطی گاهی بی هدف زیستن را انتخاب کردیم که از توبیخ سرزنشگر درونیمان در امان باشیم.
 ما در مورد کلمه شکست ، مثل بسیاری دیگر از کلمات دچار مسمومیت هستیم؛ شکست برای ما چیزی بسیار بیشتر از یک نتیجه نامطلوب شده است. هر شکستی گویی هویت ما را زیر سؤال می برد؛ گویی موجودیت ما را نیست و منتفی می کند؛ اندیشیدن در باب چیستی، چرایی و چگونگی شکستهایمان به ما کمک می کند که رویکردی خودآگاهانه و مبتنی بر خرد به مقوله شکست داشته باشیم و با بخش کورتکس پره فرونتال مغزمان با نگاهی واقع بینانه به ابعاد گوناگون آن نگاه کنیم ؛ اما اگر چنین رویکردی نداشته باشیم و اجازه دهیم پیش نویسهای ذهنی ما ، باورها و افکار بازبینی نشده ما ، راهبر ما در مواجهه با پدیده شکست باشد، در این صورت کنترل امور را به دست بخش لیمبیک مغزمان وانهاده ایم که صرفا می تواند رفتارهای واکنشی و احساسی هیجانی را رقم بزند.
بخش آمیگدال سیستم لیمبیک‌تمام ورودیهای مغزمان را با حساسیت بسیار بالا از جهت تهدیدهای احتمالی رصد می کند و مکانیسمهای دفاعی واکنشی برای حفظ بقا را در برابر هر تهدیدی فعال می کند. این مکانیسمها شامل اجتناب و فرار، جنگیدن و بهت است که کارایی آنها به صورتی غیر متناسب بالاتر از تهدید احتمالی است. 
پس اگر این نوشته تلنگری شد که دوباره به شکست هایتان نگاهی بیندازید و پاسخ جدید و متفاوتی به شکستتان انتخاب کنید، با تمرکز بر چیستی چرایی و چگونگی هر شکست ، کورتکس پره فرونتال خود را کاملا درگیر نگه دارید تا پاسخهای واکنشی سیستم لیمبیک مثل اجتناب از رویارویی با موقعیتهای جدید به دلیل ترس از شکست، جزو آخرین گزینه هایتان باشد.