کوچ رشد و توسعه مهارت های فردی

وقتی قراره تغییر کنیم و پامون رو از دایره امنمون بیرون بذاریم، هر چی تله و طرح واره و عقده و سایه و ... داریم قیام میکنن که خدای نکرده تغییر نکنیم!! اونها به ما امنیت میدن و ما به اون امنیت متعهدیم… تغییر همیشه سخت هست.

وقتی ما اصرار بیش از حد روی یه ویژگی مثبتمون داریم و هی تأکید داریم روش، اینجا ممکنه وجود ویژگی عکس اون رو در خودمون انکار کنیم ( این مفهوم خیلی ساده ی همون چیزیه که یونگ بهش میگه سایه) 

میگه: زندگیم خیلی تکراری شده، هر روز تکرار روزهای قبلی. کسالت بار شده. میگم: به نظرت این تکراری بودنش مزیتی هم برات داره؟ سریع میگه: نه. چه مزیتی؟

درآوردن الگوهای مشابه قبلی کمی نیاز به احتیاط هست و همیشه باید یادمون باشه که درس های دیروز ممکنه به کار فردا نیاد چون هر تجربه ما یک پدیده بی همتاست. 

در یک مکالمه کوچینگی راجع به رابطه عاطفی مراجع حین صحبت کردن، یک لحظه احساساتی شد و بغض کرد. دقیق که شدم، رد پای یه "دیدگاه قربانی" رو و خشم و سرخوردگی همراه اون رو در کلامش پیدا کردم و اون اشک ریختن، حسن ختام این بخش از صحبتهاش بود. یه حسی از اینکه "من محق هستم و دیگری یا...

مراجعی داشتم که میخواست یک کارگاه سخنرانی با موضوع سلامت روان کودک برای مادرانی برگزار کنه که کودک زیر سه سال داشتن. سه ساعت زمان کارگاه بود؛ گفتم چه موضوعاتی مد نظرت هست که پوشش بدی؟ گفت راستش حجم مطلب خیلی بالاست و

مدتها بود یکی از اقوام از من می خواست با یکی از اقوام مشترک جلسه کوچینگ داشته باشم. و از اونجایی که کوچینگ چیزی نیست که با سفارش و این حرف ها آدم بخواد واردش بشه و مراجع لازمه که مسئولیت صد در صد نتیجه کوچینگ رو بپذیره، من قبول نمی کردم. بالاخره به دلایلی اون مراجع خودش با من...

مراجع: من مدتی هست که شروع کسب و کار خودم رو به تعویق می اندازم.  کوچ: و‌ شروع این کسب و کار چرا برات ارزشمنده؟  مراجع: چون میتونم به صورت مستقل ابراز وجود کنم و استعدادهامو شکوفا کنم که توی شغل کارمندی صرف که الان دارم چنین امکانی وجود نداره. 

خیلی وقت ها شفای اهمالکاری، در خاموش کردن اون دادگاه درونی و بی اثر کردن شلاق اون سرزنشگر درونی و صدای کامل باش هست؛ شفقت ورزی با خود و مجاز دانستن خود به داشتن خطا و اشتباه.

در بسیاری از موقعیتهای اقدام، حقیقتا کسی جز خود ما، و افکارمون و باورهای محدود کننده مون، مانع ما نیست. با خودم فکر کردم که واقعا هر روز و هر لحظه چقدر خودمون رو اسیر موانع ذهنیمون می کنیم و چقدر زندانی باورهای محدود کننده مون هستیم...!؟ 

مراجعی داشتم که موضوع جلسه اولش (و آخرش!) این بود که دست به اقدام نمیزد و در حیطه برنامه ریزی گیر می کرد. انقدر از برنامه هاش ایراد می گرفت که کلی از زمانش می رفت و تا بخواد به اقدام برسه کاملا ذهنش خسته بود و انرژیش تحلیل رفته بود و اشتیاقی برای انجام اون کار نداشت. حتی اگه...

در یکی از جلسات کوچینگ مراجعم موضوع جلسه اش این بود که نمیدونم چرا من بارها آموزش مهارت فلان رو شروع کردم و باز رهاش کردم. اصلا مثل یک غول شده برام اما این دفعه میخوام این غول رو شکستش بدم اما نمیدونم چطوری؟ در طی جلسه ازش پرسیدم که این مسئله از کی برای تو غول شده؟