یه سوالی رو من در جلسه اول کوچینگ قبل از بستن قرارداد از مراجعم می پرسم و اون اینکه من به عنوان یه کوچ چه کمکی می تونم به شما بکنم؟ 
گاهی بعضی از مراجعان ممکنه فکر کنن که من شک دارم که یه کوچ بتونه بهشون کمک کنه. یا اینکه شک دارم که من بتونم بهشون کمک کنم. این برداشت رو از لحن کلامشون، جا خوردنشون از این سؤال و … احساس می کنم؛ هر چند که الان که دارم اینو می نویسم با خودم فکر می کنم که شاید بهتر باشه همون موقع صحت احساسم رو با مراجع چک کنم . اما اگر بخوام علت این سؤالم رو شفافتر کنم باید بگم در واقع این سوال برای خود من دسترسی زیادی ایجاد می کنه و میتونم متوجه موارد زیادی بشم:

- اینکه چقدر انتظارات مراجعم واقع بینانه هست؟ 
- چقدر در مورد توانایی ها و مهارتهایی که من کوچ میتونم ازشون کمک بگیرم میدونه؟ 
- چقدر هر دومون در مورد مسیر و مقصد همراهیمون همسو هستیم؟ 
- مراجع چقدر با حوزه اختیارات من به عنوان یک کوچ آشنا هست؟
- اینکه شفاف میشم که من تا کجا حق ورود دارم؟
- اینکه ببینم آیا من میتونم انتظار مراجع رو برآورده کنم یا نه و اگه نمی تونم همینجا بهش اعلام کنم و او رو ارجاع کنم به کسی که صلاحیت یا توانایی بالاتری نسبت به من داره
- اینکه خود مراجع هم همین ابتدا با بیان انتظاراتش، با خودش شفاف بشه از آنچه که از من کوچ انتظار داره. چون ممکنه یه چیز محوی توی ذهنش باشه و انتظاراتش حتی برای خودش شفاف نباشه.
و خلاصه که این سؤال رو من خیلی دوستش دارم؛ شما چی؟ شما در مقام مراجع با شنیدن این سؤال چه حسی پیدا می  کنید؟